We staan om 3u30 op en tegen 4u zijn we 'on the road'. Een trip van iets meer dan 1.000 km op een dag waarop er druk verkeer verwacht wordt. Het is nog net geen zogenaamd 'zwarte verkeersweekend' (dat is voor de week erna verwacht), maar de drukte van de uittocht naar het zuiden, zullen we tijdens de rit enkele keren merken. Vooral in de buurt van Lyon is het druk en staan we even vast, maar al bij al valt het nog reuze mee. En enkele 'Spotify-playlists' met Franse chansons die we luid kunnen meezingen, brengen ons moeiteloos doorheen de drukte. Eens we Lyon voorbij zijn en we richting de Alpen en Italië rijden, is de verkeerspiek voorbij. Om in Névache te geraken, is de snelste weg via Italië en nemen daarvoor de Frejus-tunnel.

De Tour de Mont Thabor is in die zin bijzonder dat het ooit (deels) Italiaans grondgebied is geweest, maar dit hebben moeten afstaan aan Frankrijk na WOII. De betrokken valleien (o.m. Vallée de la Clarée) zijn het gemakkelijkst bereikbaar vanuit Italië en je merkt er ook nog deels de Italiaanse bouwstijl . Sommige van de berghutten zijn in handen gebleven van e Italiaanse Alpenclub en hebben nog een Italiaans telefoonnummer (prefix +39) … op Frans grondgebied. Bizar.

Rond 15u30 zijn we op onze bestemming: Regufe/Auberge la Découverte in Névache. Als dorp stelt het niet heel veel voor, maar daarvoor zijn we niet gekomen. In de Auberge hebben we een kamertje apart voor ons beide. We kunnen dus in alle rust nog even bekomen van de autorit. Het avondeten (dat pas om 19u30 geserveerd wordt) is best lekker. We schuiven aan tafel bij 3 gepensioneerde vrienden – wat vreemde snuiters – die uit België (streek van Mons) blijken te komen. Van origine zijn het 2 Italianen en een Roemeen. We vermoeden dat ze als gastarbeiders in België terecht zijn gekomen. Ze maken jaarlijks samen een trektocht en zijn net op hun eindbestemming (na een trekking van 15 dagen!) aangekomen. Uit hun verhalen blijkt dat ze in de voorbije jaren zowat natuurparken en bergketens van Frankrijk en Italië bewandeld hebben. Chapeau! Rond 21u liggen we in bed. Moe na een toch wel vermoeiende dag rijden. De weersverwachtingen voor morgen zijn niet al te best. Op dat vlak lijkt het erop dat we een wat ongelukkig moment hebben uitgekozen. Er dienen zicht tussen 2 extreem zonnige periodes, een aantal bewolkte dagen met regenbuien aan. Maar aangezien we daar toch niks aan kunnen veranderen, gaan we er ook niet van wakker liggen. We hebben al het nodige bij om ons zowel tegen de zon als tegen de regen te beschermen.

We staan om 7u op. Lekker ontbijtje: de in de refuge zelf gemaakte confituur van abrikozen met munt en het brood zijn om van te smullen. Minder is het weer. Het regent … zoals voorspeld. Niks aan te doen. We moeten er door. In de voormiddag valt het al bij al nog mee. Het blijft wel hard bewolkt (wat de zondermeer mooie omgeving minder tot het recht doet komen) en korte regenbuien worden afgewisseld met een zonnetje dat moeite doet. Het is snel duidelijk dat insmeren tegen de zon (op deze hoogte) echt nodig is.

Picknicken (met een zeer gevarieerde voorraad die we in Refuge la Découverte hebben meegekregen) doen we in de regen, half verscholen onder wat bomen. Kort daarna houdt het even op, maar wanneer we Lac Chavillon passeren trekt alles in een mum van tijd dicht en wordt snel duidelijk dat de rest van de dag niks meer te bieden heeft dan stevige regen. Knudde.

Rond 15u komen we aan bij Refuge I Re Magi. Het was niet zo'n verre of lastige tocht, maar toch zijn we beide vermoeid. Wellicht een combinatie van de vermoeiende voorbij weken, geen echte sportieve voorbereiding en een rugzak die meteen toch een stuk zwaarder is dan bij een reguliere dagtocht.

In Refuge I Re Magi hebben we opnieuw een afzonderlijke kamer voor ons beide … alhoewel kamer … er past net een stapelbed in een minimale ruimte om onze rugzakken te zetten, maar toch zijn we blij dat we hier wat kunnen uitrusten. Tussendoor gaan we nog even naar beneden voor een taartje en een drankje en daarna weer even rust. Naar buiten gaan is immers weinig uitnodigend, want het blijft grijs en regenachtig.

Het avondeten is naar 'huttennormen' (als zoiets al bestaat) zondermeet 'outstanding'. De Italiaanse toets is zichtbaar (en ook hoorbaar) aanwezig. Het begint met een aperitiefje. Het voorgerecht bestaat uit een tapasschotel met stuk voor stuk super lekkere hapjes. Daarna een polenta-schotel met stukjes worst in tomatensaus. Het vanzelfsprekende kaasschoteltje nog tussendoor om af te sluiten met tiramisu … het betere huttenleven, zeg maar :-).

Ook deze keer liggen we rond 21u in bed. Morgenvoormiddag belooft het weer wat beter te worden (met in de namiddag terug regen). Dus het plan is vroeg op te staan om het beste van de dag mee te pikken.

We hebben allebei wat minder goed geslapen. Er is nog lang vrij veel lawaai op de gang geweest en ben - nadat anderen voor me er niet succesvol in waren – eens van m'n voeten moeten gaan maken om stilte te vragen … en op slag ging iedereen (toch zo'n groep van 8 personen) in stilte naar bed. Het zal de maturiteit van een grijze, bijna 48-jarige zijn zeker :-). Alleen spijtig dat ik dat moet doen. Dit is niet de fairplay die je verwacht in een berghut.

We hadden gisteren al super lekker en uitgebreid gegeten, maar ook het ontbijt is dik in orde.

Rond 8u30 beginnen we aan onze 2-de wandeldag. En wat een verschil met gisterenochtend: een stralend blauwe hemel lacht ons toe. Er worden gaandeweg wel meer wolken voorspeld en tegen 14 à 15u regen. Dit zal achteraf een exacte weersvoorspelling blijken te zijn.

Het is vandaag de kortste en gemakkelijkste wandeldag. En toch valt het mij (papa) bijzonder zwaar. Jonas heeft er duidelijk minder last van. Achteraf gezien denk ik veel te weinig gedronken te hebben, maar de conditie zal er ook wel voor iets tussen zitten (het is niet de eerste keer dat ik merk dat ik een tweetal dagen nodig heb om aan de hoogte te wennen en van de kortademigheid af te geraken).

Iets voor het middaguur zijn we aan Refuge du Mont Thabor. Een authentieke berghut, waar we wel als sardientjes in de slaapkamers liggen. Werkelijk overal heeft m'n bedden gemaakt. En blijkbaar is alles volzet, dus dat wordt druk. We hebben nog maar net onze bedden toegewezen gekregen en doen een kort dutje wanneer drie Nederlandse dames druk komen doen omdat een van hen het niet ziet zitten om bovenin de stapelbedden te slapen. Voor de lieve vrede verhuizen Jonas en ikdan maar naar een verdiepje hoger en geven onze slaapplaatsen vrij.

Bij een artisanaal biertje houden we ons nog wat bezig (lezen, verslag, plan voor morgen bekijken) tot het avondmaal. Rond 21u liggen we - net zoals de meeste andere gasten – in bed.

We hebben beide goed geslapen. We hadden gisterenavond ontbijt gereserveerd tegen 6u30. Daarmee zijn we duidelijk niet alleen . Het feit dat zowat alle wandelingen die vanuit Refuge du Thabor vertrekken, allen vrij pittig zijn, zit er wellicht voor iets tussen. Iedereen wil daarom op tijd vertrekken. En dat vroeg opstaan heeft vandaag het voordeel te kunnen genieten van een stralende ochtend uitkijkend boven de wolken in een dal wat verderop. Het weer voor vandaag zal iets minder zonnig zijn en in de namiddag worden kleine buitjes voorspeld. Daar kunnen we wel tegen.

Rond 10u staan we aan de voet van het laatste stukje beklimming (ongeveer 400 hoogtemeters) van de Mont Thabor. Maar met de ervaring van gisteren én het feit dat de tocht naar Refuge Drayères best nog wel lang is, skippen we dit deel van het plan en daarmee dus ook 400 extra hoogtemeters en een kleine 3 km heen en terug naar de top. Achteraf gezien zijn we heel blij met deze beslissing, want een goed uur later barst er een zeer heftige regenbui los. Er was al heel de ochtend een sterke, soms snijdende wind, maar gecombineerd met echt wel heel hevige regen geeft dat een apocalyptisch gevoel. Later die dag zitten we in de volgende berghut aan tafel met iemand die wel naar de top van de Mont Thabor was gegaan en daar was de regen in sneeuw veranderd (de top ligt op 3.178 m). Ik had niet willen dromen daar in te zitten. De regen was al genoeg ellende. In een mum van tijd trok alles dicht. Net op een moment dat we het in het zoeken van het juiste pad moesten hebben van de rood-wit markeringen of steenmannen van de GR57. Daar was nog weinig van te zien met dit weer. We vinden een licht overhellende rots waar we wat beschut staan tegen dit onheilsweer. Om al wat tijd te 'sparen', eten we er onze picknick. Maar toen het na ongeveer een uur nog steeds hetzelfde weer was en er geen enkel signaal van beterschap te zien was, moesten we wel in actie komen en zijn we - net als enkele wandelaars in de omgekeerde richting dan de onze – door het noodweer gegaan. Binnen de minuut waren we drijfnat en lopen we met water in de schoenen en rood bevroren handen te zoeken naar de volgende GR-markering.

En plots, even snel als het gekomen was, stopt het met regenen. Een geluk, want op deze manier zou het zeer lastig geweest zijn de volledige resterende route te vinden. Jonas heeft het even hard te pakken en staat te rillen van de kou. Hij was hardnekkig in korte broek blijven lopen. Ik help hem in de reserve lange broek die ik bij me heb en na een vers paar droge kousen en een extra T-shirt, i hij het snel terug te boven en ben ik (papa) het die naar het einde van de dag toe opnieuw op m'n reserves zit. Maar het gaat al een stuk beter dan gisteren.

Rond 16u komen zijn we aan onze eindbestemming: Refuge Drayères, prachtig gelegen aan de voet van het Cerces-massief. En naarmate de avond valt, klaart het ook volledig uit. Dit belooft voor morgen, onze laatste tocht van deze tour.

Een prachtige open en zonnige dag dient zich aan. De tocht van gisteren hebben we allebei goed verteerd en we voelen ons superbest voor de laatste tocht van deze 4-daagse trekking. In principe hebben we 2 opties: ofwel direct door de vallei van de Clarée naar Névache, ofwel zoeken we het wat hoger op de bergflank om zo naar Névache te stappen. De tweede optie is zonder twijfel de mooiste, maar meteen ook de langste van de voorbije dagen én degene met de meeste hoogtemeters. Maar we zijn er klaar voor, de diesels zijn opgewarmd :-).

Het zonnig weer maakt het tot een prachtige wandeldag. Rond 15u staan we terug in Névache. We passeren het oudste deel van het dorpje. Best wel mooi. We logeren opnieuw in Refuge la Découverte. Ditmaal op een kamer voor 4.

We eten er nog super lekker: raclette! En staan er dus sterk op voor de terugtocht morgen.

We ontbijten rond 6u30 en kort daarna zijn we op weg naar huis. Het is prachtig weer in de vallei van de Clarée. Maar als we de Frejus-tunnel door zijn komen we precies in een andere wereld terecht. Grijs, lage bewolking en er valt zelfs wat regen. Wat een verschil op amper 10 min rijden door de Alpen. Dit bewijst hoe moeilijk een weersvoorspelling wel is in de bergen. In het ene dal is het zomers en een dal verder lijkt het wel herfst.

We hebben een zorgeloze en fileloze terugrit en zijn voor het avondeten terug thuis en kunnen terugblikken op een mooie, gevarieerde tocht. Het weer had een tikkeltje beter gemogen, maar anderzijds mogen we ook niet klagen. De balans slaat ook voor Jonas in de positieve richting, want het is voor herhaling vatbaar … maar dan liefst met wat zonniger weer komt er achteraan :-).